سهام عدالت یا سهام نفت؟
طرح سهام نفت شیخ اصلاحات جناب آقای کروبی که در واقع طرح تکمیل شده و پخته شده عباس عبدی است را از یک طرف باید به فال نیک گرفت و از طرف دیگر باید از آن ترسید. این طرح را از آنجا باید به فال نیک گرفت که بالاخره یک نفر انحصار درآمد نفت را می خواهد از چنگ دولت خارج کند و به گفته خود دوستان اعتماد ملی می خواهند آن را ملی - مردمی کنند. شاید این کار فی نفسه بد نباشد و از هزینه کردن های دلبخواه نفت ملی شده بکاهد، ولی چند سوال در مورد توزیع درآمد نفت در بین مردم کارائی آن را بجز به عنوان شعار انتخاباتی و در زمان انتخابات دچار ابهام می کند و شباهت هائی را با شعار بردن نفت بر سرسفره مردم ایجاد می کند.
می دانیم که هر نوع تزریق پول بصورت عام در بین مردم که بدون پیشینه فعالیت جسمی و یا فکری باشد تورم را با خود به ارمغان می آورد. تا کنون - لااقل تا قبل از دولت فخیمه احمدی نژاد - با کنترل مجاری و مبادی ورود پول نقد در دست مردم می شد این تورم را مهار کرد. حال که قرار است بخشی از پول نفت با تعریفی که در روزنامه اعتماد ملی چهار شنبه ششم خرداد گفته شده است بصورت سهام به مردم عرضه شود و ماهانه سود آن بین سهامداران (که قاعدتا کل مردم را شامل می شود) تقسیم شود، چگونه می توان تورم ناشی از این پخش یا توزیع عام پول را گرفت؟ گفته اند الان که نفت را بشکه ای شصت دلار می خرند سود این سهام حدود هفتاد هزار تومان است (چه قرابت با معنائی با آن پرداخت پنجاه هزار تومانی چهار سال پیش آقای کروبی وجود دارد!) حال اگر فردا روزی دوباره به بالای صد و چهل دلار رسید آیا واقعا در مورد عواقب پول بی حسابی که بدون هیچ ارزش افزوده ای بدست مردم می دهیم هیچ فکری کرده ایم؟ این درآمد بدون تولید فاجعه بار چیزی از کاری که احمدی نژاد با آن پول بی حساب نفت کرد کم ندارد و بارها از دولت فعلی به همین دلیل ایراد گرفته شده است.
تصور من این است که هر نوع توزیع عام و نامستدل پول و امکانات بدون هدف و برنامه بین عامه مردم می تواند در زمره یک فعالیت پوپولیستی قرار گیرد و به همین دلیل هم ناپسند است. در این مورد خاص هم فکر می کنم این عمل توزیع عام و بی دلیل و هدف سود سهام (می خواهد از نوع عدالتش باشد یا مهر و یا به نام نفت) نه تنها خطرناک است و اقتصاد کشور را طعمه تورم های بی مهار می کند، بلکه اجرائی کردن آن نیز مستلزم سازوکاری است که مناسبات فعلی کشور اجازه آن را نخواهد داد. شاید فعلا در حد همین شعار هم چندان قابل باور نباشد، چنانچه در مورد سهام عدالت نیز دیگر کار به طنز و طعنه رسیده است.
می دانیم که هر نوع تزریق پول بصورت عام در بین مردم که بدون پیشینه فعالیت جسمی و یا فکری باشد تورم را با خود به ارمغان می آورد. تا کنون - لااقل تا قبل از دولت فخیمه احمدی نژاد - با کنترل مجاری و مبادی ورود پول نقد در دست مردم می شد این تورم را مهار کرد. حال که قرار است بخشی از پول نفت با تعریفی که در روزنامه اعتماد ملی چهار شنبه ششم خرداد گفته شده است بصورت سهام به مردم عرضه شود و ماهانه سود آن بین سهامداران (که قاعدتا کل مردم را شامل می شود) تقسیم شود، چگونه می توان تورم ناشی از این پخش یا توزیع عام پول را گرفت؟ گفته اند الان که نفت را بشکه ای شصت دلار می خرند سود این سهام حدود هفتاد هزار تومان است (چه قرابت با معنائی با آن پرداخت پنجاه هزار تومانی چهار سال پیش آقای کروبی وجود دارد!) حال اگر فردا روزی دوباره به بالای صد و چهل دلار رسید آیا واقعا در مورد عواقب پول بی حسابی که بدون هیچ ارزش افزوده ای بدست مردم می دهیم هیچ فکری کرده ایم؟ این درآمد بدون تولید فاجعه بار چیزی از کاری که احمدی نژاد با آن پول بی حساب نفت کرد کم ندارد و بارها از دولت فعلی به همین دلیل ایراد گرفته شده است.
تصور من این است که هر نوع توزیع عام و نامستدل پول و امکانات بدون هدف و برنامه بین عامه مردم می تواند در زمره یک فعالیت پوپولیستی قرار گیرد و به همین دلیل هم ناپسند است. در این مورد خاص هم فکر می کنم این عمل توزیع عام و بی دلیل و هدف سود سهام (می خواهد از نوع عدالتش باشد یا مهر و یا به نام نفت) نه تنها خطرناک است و اقتصاد کشور را طعمه تورم های بی مهار می کند، بلکه اجرائی کردن آن نیز مستلزم سازوکاری است که مناسبات فعلی کشور اجازه آن را نخواهد داد. شاید فعلا در حد همین شعار هم چندان قابل باور نباشد، چنانچه در مورد سهام عدالت نیز دیگر کار به طنز و طعنه رسیده است.
۱ نظر:
از این دو هفته که فضا باز شده باید استفاده کرد.
این هم وطن شیوه جالبی را برای جلوگیری از تقلب مطرح می کند.
باید ایده هایی از این قبیل بیشتر رایج گردد
iran1388.wordpress.co
ارسال یک نظر